SEP!

Littekenweefsel op het hart. Aan de ene kant is Sep Vanmarcke opgelucht dat het ingebouwde apparaatje zijn werk heeft gedaan, dat artsen op tijd hebben ingegrepen en dat hij nu weet dat zware inspanningen een groot risico inhouden.

Maar de diagnose is een douche die kouder is dan die van de catacomben in Roubaix.
Hoewel zijn goede voorjaar hem opnieuw de motivatie had gegeven voor één, misschien zelfs twee extra jaren aan de top, weet Sep meteen wat dat betekent: fin de carrière.

Een carrière als een rittenkoers, met toppen zo hoog als Alpencols en jaren waarin hij als absolute topfavoriet aan de start stond van de grootste eendagskoersen op de kalender. Maar ook met diepe dalen. Want natuurlijk denken wielerfans bij de naam ‘Sep’ vaak aan de momenten van ‘net niet’. Een zoveelste onzachte landing op het wegdek, ziek op het verkeerde moment, een leegloper bij het binnenrijden van de velodroom.

Sep laat het niet aan zijn hart komen. Sterker nog, hij telt zijn zegeningen. Wie jarenlang heeft mogen meestrijden op het hoogste niveau in de sport van zijn hart, knappe overwinningen heeft behaald en bovendien zijn gevaarlijke kwaal kon laten detecteren zonder schade, dat is geen pech- maar een geluksvogel.

En toch staat aan het eind van de carrière DNF: did not finish. Hij was er nog niet klaar mee.

De karavaan raast door. Sep zit niet langer in de voorposten van het peleton maar neemt voor het eerst plaats in de volgwagen, nieuwsgierig naar de nieuwe wendingen die het leven voor hem in petto heeft. De renner ontdekt het leven buiten de koers, zonder die helemaal los te laten.